Mijn gendermarkering en naam officieel laten aanpassen was voor mij een belangrijke stap. Gelukkig is dat in België een eenvoudige procedure. Je gaat gewoon langs bij de Burgerlijke Stand van je gemeentehuis en maakt melding van je intentie om je naam en geslacht aan te laten passen. Geen andere poespas zoals doktersattesten, psychologische motiveringsbrieven en andere onzin nodig… Hoera!

Drie maand later moet je nog 's langs om je intentie te bevestigen. En dan gaat de gemeentelijke administratie aan de slag. In mijn geval kreeg ik nog geen twee weken later mijn nieuwe identiteitskaar en rijbewijs in handen! Da's snel! Hoera!

"En mevrouw, je registreert je identiteitskaart best online via C-Sam en ItsMe zodat je ook met je nieuwe identiteitskaart aan de online diensten kan van de overheid."

Dat doe ik dus thuis meteen en verloopt vlekkeloos! Perfect gedaan… Hoera!

En dan check ik toch even op welke diensten ik nu met mijn nieuwe e-ID kan aanloggen… en dan begint het.

In België heeft het voorlaatste getal van je rijksregisternummer een gendermarkering; oneven voor mannen, even voor vrouwen. Met je nieuwe identiteitskaart krijg je ook een nieuw rijksregisternummer dus. En dat… zorgde ervoor dat ik nog nergens aan kon. Awoe!

Ik kreeg dus overal een nieuw profiel… met een overweldigend gevoel van leegte. Weg waren mijn pensioenberekeningen, mijn vaccinatiecertificaten, mijn belastingaangiften, mijn e-box berichten, het overzicht van mijn terugbetalingen bij de mutualiteit enz. Dat duurde weken, in sommige gevallen máánden vooraleer ik terug aan mijn gegevens kon. En dan nog niet zonder kleerscheuren. We zijn nu ruim 4 maanden later en van FOD Financiën kreeg ik de melding dat hun systemen daarop niet voorzien waren. En dat het nog even kon duren vooraleer ik terug aan mijn documenten zou kunnen. Geen idee wanneer. Awoe. Awoe. Awoe.

Het heeft mij heel wat tijd gekost om te mailen, te bellen, langs te gaan om zoveel mogelijk zo snel mogelijk in orde te krijgen. Als zelfstandig ondernemer maak ik gebruik van héél wat diensten waarvoor ik met mijn e-ID moet kunnen inloggen. Ik kon op een bepaald moment zelfs geen rechten meer toekennen aan mijn eigen medewerkers om hun werk te laten doen… Een ongelofelijke awoe!

Gelukkig waren de mensen van de diverse administraties erg begripvol én behulpzaam. Hoera! Maar zonder mijn persoonlijke opvolging ben ik zeker dat er nog zaken zouden zijn die na 6 maanden nóg steeds niet in orde zouden zijn geweest. Dat verdient een vette awoe!

Hieronder een overzichtje:

• Banken: na inlezen nieuwe identiteitskaart onmiddellijk in orde. Nieuwe bankkaarten binnen de week ontvangen.
• Verzekeringen: na melding van mijn nieuwe naam binnen de paar weken in orde.
• Dienst inschrijvingen voortuigen (DIV): geen ervaring omdat mijn wagen op naam van mij bedrijf staat.
• Diverse online accounts zoals NMBS: na aanpassing naam en geslacht meteen in orde.
• Ziekenhuis (UZ Gent): onmiddellijk in orde met inlezen nieuwe identiteitskaart.
• Mutualiteit: ±12 weken, na diverse mails
• Mijn Gezondheid: ±2 weken na mail
• Mijn Burgerprofiel: ±6 weken na mail
• My E-Box: ±6 weken
• SocialSecurity.be: ±8 weken na mail
• MyPension.be: ±10 weken na mail
• MyMinFin: nog steeds niet in orde, diverse mails verstuurd

En als zelfstandige natuurlijk ook nog deze:

• Sociaal secretariaat: ±8 weken, na diverse mails
• Kruispuntbank ondernemingen: ±2 weken
• UB0 register: ±2 weken, na mail
• C-Sam beheer mandaten: ±2 weken, na mails
• E-Box Enterprise: ±6 weken, na mail

Ik ben vast niet de enige transgender persoon die af en toe iets online in orde moet brengen. Dus snap ik niet dat we anno 2022 met een digitale overheid zitten die nog steeds niet voorzien is dat een rijksregisternummer kan aangepast worden. Ik hoop dat lotgenoten het in de nabije toekomst makkelijker gaan hebben. 

Bovenstaand overzichtje kan je wellicht al op weg helpen.

Het gevoel dat ik 'anders' was is atijd al bij mij geweest. 🥺 Mijn eerste herinneringen als kleuter zijn de spelletjes / toneetjes waar ik mij als meisje mocht verkleden en gedragen. Als kind en als tiener voelde ik mij veel comfortabeler bij de meisjes dan bij de jongens. Ik heb altijd meer vriendinnen gehad dan vrienden. Maar ik leefde toen nog in een tijd waar je je 'als jongen' moést gedragen. Hoe vaak hoorde ik niet: "Jongens huilen niet!" "Een jongen doet dit niet!" "Je bent toch wel een jongen?"

Het gevoel dat er iets niet klopte - van anders zijn - had toen nog geen naam. Toch niet zover ik wist. Telkens wanneer het opdook drong ik het weg door mij te focussen op andere dingen die mij op een of andere manier konden konden vervullen; werk, hobbies, gezin. Tot mijn 50'ste ongeveer.

Tenmidden de corona-maatregelen en het vele thuiswerken... Dan kon ik het gevoel niet meer wegzetten en ging ik op zoek naar betekenis. Al snel kwam ik erop uit dat de verhalen van transgender mensen bijzonder herkenbaar waren. 🤯

We zijn nu 2 jaar verder en ik zit volop in mijn transitie. Ik identificeer mij nu helemaal als vrouw en voel me beter dan ooit tevoren! Mijn dank gaat dus uit naar alle transgender personen die hun verhaal delen. Zonder heb zat ik wellicht nog altijd 'vast'. Nu ben ik vrij! 🤗

Ik was net begonnen met het avondeten klaar te maken wanneer m'n dochter — Aliéna — thuis kwam.

Vanuit de gang riep ze mij meteen: "Ik moet je een complimentje geven van mijn juf!" 

Ik had geen idéé waarover ze het had… Misschien omdat ik Aliéna's haar mooi gevlochten had vanochtend?

"Ik moest je van haar zeggen dat je héél goed bezig bent!"

Aliéna's glimmende oogjes en ontwapenende glimlach verwarmden mijn hart. 😍

"Hoezo, goed bezig?" vroeg ik verwonderd.

"Ja! Je bent goed bezig om vrouw te worden!" klaterde ze enthousiast.

Ik gaf haar een knuffel terwijl ik m'n ogen vochtig voelde worden met tranen van geluk. 🤗

"En ook de mama van mijn vriendin zei dat je er héél goed uit ziet!"

Ik hoorde het haast niet meer… Want nog véél meer dan al die complimentjes was het vooral Aliéna's enthousiasme en trots die mijn hart in mijn borst deed springen. 🥰

Vandaag stak het akelige beestje nog ’s de kop op… genderdysforie. Het overviel mij plots, gewoon terwijl ik met de auto naar huis reed. Genderdysforie is altijd wel latent aanwezig maar af en toe overheerst het alles. Zoals daarnet in de auto…

“Beschrijf mij eens hoe dat voelt… genderdysforie?”

Het is niet meer bij te houden vaak ik deze vraag – in diverse varianten – het voorbije jaar al heb mogen beantwoorden. 😒 Aan goedbedoelende psychologen en therapeuten die toch nog éven willen checken of ik het wel vóel…?

Hoe beschrijf je zo'n gevoel aan iemand die het zelf niet kán voelen? Zoveel als die vraag mij is gesteld, zo vaak heb ik verwoede pogingen gedaan om dysforie onder woorden te krijgen.

“Het is een incongruentie” las ik laatst. Tjah, maar wat betékent dat? 🙃

Wel…

Stel je even voor dat een onderzoeker twee kleuters wat snoep presenteert. Ze legt het netjes in het midden, binnen hun handbereik. Ze legt ook uit dat ze de snoep eerlijk moeten verdelen, elk de helft. Vervolgens verwijdert de onderzoeker zich maar houdt vanop afstand het gebeuren wél in de gaten.

Al snel eet één van de kinderen het leeuwendeel van de snoep op. Het andere kindje begint te protesteren. Wanneer de onderzoeker terug komt kijkt ze het benadeelde kindje streng aan. "Je hoeft zo niet te klagen", zegt de onderzoeker, "jullie hebben allebei evenveel snoep gekregen!"

Wat vóel je als je dit leest? Juist; een gevoel van onrecht. Want één van de kindjes in onterecht benadeeld. Het benadeelde kindje voelt bovendien ook onmacht, want het is niet bij machte om aan de situatie iets te veranderen.

Zo voelt genderdysforie ook een beetje, maar dan gaat het niet over snoep, maar over je geslacht en geslachtskenmerken. 🤯

Je voelt je benadeeld, onbegrepen, onrecht aangedaan en machteloos. En dat gevoel wordt getriggerd door allerlei factoren: hoe je gezien wordt, hoe je aangesproken wordt, hoe je herkend wordt, hoe je je uit, hoe je lijf voelt en ga zo maar verder. Die lijst lijkt soms eindeloos lang… 😓

Zoals daarnet in de auto. Zonder verwittiging komt dysforie aanzetten en zwelt zó aan, dat ik bijna in tranen uitbarst… Helemaal niet leuk.

Als ik thuis kom verwijder ik mij dan even van het toneel… en ga voor de spiegel staan om make-up op te doen. 💄Waarom? Om mij gewoon beter te doen voelen. En het is nog niet eens zo lang geleden dat de gedachte om make-up te dragen mij gewoon onvoorstelbaar leek.

Nu doe ik het omdat ik me dan beter voel. Gewoon. Zo. 😊

Een transitie is dus géén keuze. Het is iets wat je nodig hebt om gewoon jezelf te kunnen zijn. Om een stukje geluk te herwinnen. Om te kunnen functioneren. Om je weer een beetje bij machte te voelen dat je wél in staat bent om aan het onrecht iets te doen, om een benadeling recht te zetten.

Oja, én ik wil evenveel snoep als dat ander kindje! 😄

Ik kom uit een ei 🐣

Toen ik klein was, hield ik van tekenen, buiten spelen en verkleden. 👗

Al van jongsaf aan voelde ik mij anders dan jongens. 👦🏻

Oh ik weet nog goed hoe sommige mensen dachten dat ik een meisje was. 👧🏻

Het klinkt misschien raar, maar ik vond dat niet altijd zo leuk. Da's nu wel veranderd. 😅

Stiekem was ik eigenlijk wel blij. 🤫

“Heeft u een klantenkaart mevrouw?”

Het was wellicht de zoveelste keer dat de kassierster dit zinnetje uitsprak die dag. Het klonk als een melodie die aan de lentezon doet denken. Een onschuldig vraagje die thuishoort in haar repertorium om de klanten zo goed mogelijk te bedienen.

Toen ik die vraag gesteld kreeg maakte mij hart een sprongetje. ❤️

Ze noemde mij “mevrouw”…

Daar waar genderdysforie is, is ook gendereuforie. In de kleinste dingen die jouw werkelijke genderidentiteit bevestigen. Bepaalde van die dingetjes kan je zelf doen, kledij, make-up, juweeltjes, gedrag… Maar de meest betekenisvolle zijn toch die dingetjes die anderen doen, meestal zonder dat ze het in de gaten hebben.

Ik liep de rest van de dag… zeg maar… de rest van de week… op wolkjes.

"Hi I'm Steff, formerly Stephan".

Zo kondigde ik mijzelf gisteren aan bij een nieuwe groep studenten. Zo maakte ik duidelijk waarom ik er misschien wat onverwacht uitzie. Ik draag immers al lang geen kostuums of hemdjes meer. Wat ik nu aan heb zijn dingen die je in elk geval niet zou verwachten te zien bij een typische man van boven de 50. ☺️

Meestal krijg ik geen reacties.

Ergens had ik mij wel aan reacties — of opmerkelijke blikken — verwacht, toen ik mijn garderobe aanpaste. Maar wanneer ik mij buiten begeef, op straat, in de winkel, in bedrijven, zie ik niemand speciaal kijken. 

Eigenlijk vind ik het wel best zo. Al moet ik zeggen dat het dragen van een mondmasker helpt. Want vanaf ik dié afzet, ja dan zie mijn baard en snor wel, natuurlijk. 😬

Als transgender persoon word je je plots héél bewust hoezeer de kleine dingen in onze maatschappij nog altijd bepaald worden door 'binair' man/vrouw-denken. Het zit 'm in de allerkleinste dingen.

Ik krijg veel meer glimlachjes te zien. Ik wordt tegelijk makkelijker 'gepasseerd' door een onbeschofterik. Ik zie af en toe verwarde blikken als ik uit een (heren)toilet stap. Of als ik mij aanmeld aan de receptie met 'Stephan'. Ik merk het wanneer ik gezellig meepraat met enkele vrouwen. Of als ik de trap af stap en een heer geduldig wacht tot ik passeer…

To pass… or not to pass… that's the question

Dezer dagen bevind ik mij in de ambiguïteit. Ik voel mij daar best wel ok bij, alhoewel ik mij iets meer aan de vrouwelijke kant van het spectrum voel bevinden. Maar voor de buitenwereld is het niet altijd helemaal duidelijk of ik nu een man of vrouw ben. En dat brengt af en toe wel wat verwarring met zich mee. Ik zou liegen mocht ik zeggen dat ik het af en toe niet een beetje leuk vind om mensen te verwarren. Wie mij goed kent weet dat maar al te goed! 😉

En toch verlang ik ook wel naar wat duidelijkheid. Voor mijzelf én voor de buitenwereld. Het zou mij, en tegelijk ook die andere mensen, een hoop gedoe besparen. 

En dus… doe ik liefst van al gewoon… 'gewoon'. Ik doe aan waar ik zin in heb. Ga waar ik zin in heb. Sta waar ik zin in heb… en het enige wat ik wil is gewoon kunnen passeren.

Overweldigend. Hartverwarmend. Liefdevol. Respectvol. Hoopvol…

Zo heb ik de reacties op mijn 'uitnodiging' van eerder deze week ervaren. Ik wist niet waaraan ik mij moest verwachten toen ik die op Facebook plaatste. Maar sindsdien ontving ik talrijke reacties via berichtjes, telefoontjes, kaartjes, mails en briefjes. 🙏

Ik wil éénieder vanuit het diepste van mijn hart bedanken voor al jullie lieve en oprechte steunbetuigingen.

Ik kan het gebruiken. Liesje en ik kunnen het gebruiken. Jullie sterken ons. ❤️

De weg die wij nu afleggen is niet zo-voor-de-hand-liggend. Het is een zoektocht. De voorbije dagen kreeg ik meer dan eens de vraag: "En tot waar ga je gaan?" Daar heb ik geen antwoord op. Een transitie is een proces. Een langzaam proces. Het is een ontdekkingsreis waarvan je aan het begin niet weet waar die uitkomt. Althans, voor mij is dat zo. Ik weet wel dat er mensen zijn die een héél duidelijk beeld hebben van in het begin van hun ultieme doelstelling. Dat heb ik niet. Ik laat het graag op mij af komen en zie wel onderweg wat voor mij en voor mijn gezin het beste aanvoelt. Ik ga hier heel intuïtief in. Zonder vooringenomenheden en zonder ideaalbeeld. Maar tegelijk mét een doorzettingsvermogen waarvoor ik de kracht put uit mezelf en de mensen om mij heen.

Daarom de titel van dit blogje: "Going strong" 🤗 Sterk omwille van de liefde, de steun, de aanvaarding en vooral het gevoel van stapjes` te kunnen zetten die mij beetje bij beetje een mens maken die meer 'heel' is.

Op een bepaald moment voel je het vanbinnen branden. Branden om naar buiten te komen als je werkelijke, authentieke zelf. Om zo herkend, erkend en aanvaard te worden.

Wie mij van erg nabij kent, weet dat ik graag goed voorbereid ben wanneer ik belangrijke keuzes of stappen onderneem. Zo is dat ook met mijn transitie. Ongeveer één jaar geleden nam ik voor het eerst contact met hulpverleners. Die vond ik makkelijk op de website van het Transgender Info Punt. Ik liet mijn naam noteren op de wachtlijst van het Genderteam in Gent en ondernam de eerste voorzichtige stapjes.

Tijdens de vele gesprekken met therapeuten kwam natuurlijk ook het 'coming out' aan bod. Ik vond dit altijd al een beetje een raar idee. Het lijkt wel alsof je een excuus moet verzinnen om duidelijk te maken wat je diep vanbinnen voelt over wie je werkelijk bent. Als ondernemer moest ik nooit een 'coming out' doen. Ook niet als ouder, als student of de vele andere rollen waarvan ik voel dat die goed bij mij passen.

Maar da's dus helemaal anders als het op gender aankomt. Want dan ben je opeens 'transgender'…

De eerste persoon aan wie ik mijn 'coming out' moest doen was… mijzelf gewoon. Ik had er tot dan nooit eerder bij stil gestaan hoeveel tijd én moeite het zou kosten om zo'n belangrijk deel van mezelf te leren accepteren. Gelukkig kende ik wel wat technieken die mij hierin zéér goed 😅 hebben geholpen. En ja, op een bepaald moment kreeg ik dus dat warme, smeulende gevoel, diep vanbinnen, wat mij nu zo goed bekend is. Het is de liefde die je voor jezelf voelt wanneer je jezelf volledig accepteert.

Intussen had ik ook geleerd dat je 'coming out' ook wel kan herademen als 'inviting in'. En uitnodigen… ja dat past zooveel beter bij mij! 🤗

Ik nodig je uit
Om mij te zien
In alle mogelijke aspecten
Te ervaren
Te herkennen
Te waarderen

Want ik doe net hetzelfde, wanneer jij mij uitnodigt, om jou te zien!

Ik ontving de jongste weken talrijke leuke reacties van mensen die al een tijdje getuige — of nauw betrokken — waren bij mijn transitie. 🥰 Dat stimuleert mij om hier ook jou uit te nodigen om iets van mij te mogen ontdekken.

Vandaag vieren we Valentijn ❤️ In ons gezin vieren we de liefde die we voor elkaar voelen, en iedereen doet mee! 

De jongste tijd is voor ons ook best wel spannend geweest. Maar de basis van onze relatie is diep geworteld in vertrouwen, respect, vriendschap en onvoorwaardelijke liefde. Ik ben mijn vrouw, mijn dochter, mijn naaste vrienden, collega's en vele anderen die ons kennen bijzonder dankbaar voor de oprechte reacties, steun en geloof in ons. 🥰

What is beauty? How do we perceive and evaluate beauty? There are of course the much advertised typical physical traits... but that's only one part of it.

Real beauty is when you let your soul shine! 🤗

Je straalt! 

Ja, jij óók! 😊

De afgelopen weken waren heftig... ik zou zeggen een negen op tien op de genderdysforie-schaal. 

Ik merk ook dat 'de transgenders' de laatste tijd één van de populaire gespreksonderwerpen is geworden bij collega's, vrienden, op café enz. Zo was ik onlangs nog bij vrienden en kwamen ‘de transgenders’ weer aan bod. De standpunten varieerden van empathisch tot: "Het lijkt wel een rage!"

Ik praat graag en makkelijk over allerlei onderwerpen (behalve sport 😅). Maar als het over transgender gerelateerde thema’s gaat, helemaal niet! Het komt voor mij gewoon véél te dichtbij en het enige waar ik op dat moment aan kan denken is: "Hoe kom ik hier zo rap mogelijk weg?" Ik klap dan mentaal en emotioneel helemaal dicht... terwijl mijn sociale dysforie door het dak gaat! 😖

Genderdysforie is de jongste tijd dus héél erg aanwezig bij mij… in die mate dat het mijn gedachten en gevoelens helemaal gaat overheersen. Ik kan me dan niet langer concentreren en dat gaat gepaard met een algemeen gevoel van neerslachtigheid. Geen leuke ervaring. 😰😰

Ik vertelde mijn psychologe wat ik doormaak: "Ik wil gewoon kunnen functioneren... sociaal... lichamelijk..." Terwijl ik het zei brak iets in mij en barstte ik in tranen uit… In horten en stoten beschreef ik haar hoe mijn 'dagelijks leven' er op dit moment uitziet. Gelukkig was ze heel empathisch en gaf ze me veel steun.

Dus heb ik de beslissing genomen dat ik er klaar mee ben. Ik wil gewoon terug kunnen functioneren... en niet de hele tijd met allerlei dysforie-triggers te maken hebben. Niet tijdens gesprekken. Niet tijdens het werk. Niet ‘s nachts…

Het kan me niet schelen wat mensen hun mening is over het 'transgender onderwerp'. Ik weet wat het is en hoe het voelt en ik weet intussen ook (een beetje) wat ik kan doen om daaraan te verhelpen. En aan mensen duidelijk maken dat dit nu deel uitmaakt van wie ik ben… ja, dat helpt!

Intussen vertelde ik mijn gezin, collega’s en vrienden wat er aan de hand is. Hun reacties waren over gans de lijn positief en ondersteunend. Ik ben hen daar werkelijk dankbaar voor! 🤗 Dat geeft met zo'n opluchting... 

Aan mensen vertellen wat er aan het gebeuren is, ja dat ga ik de komende dagen en weken dus nog meer doen. 😊

“Wie ben ik?” Meestal is het een vraag die je jezelf als tiener stelt, tijdens je zoektocht naar je eigenste plekje in de wereld. Precies één jaar geleden confronteerde ik mezelf met die vraag: “Wie ben ik? Werkelijk?”

Dat was op een moment waarop ik nog maar eens een episode van genderdysforie mocht meemaken. En geloof me… da’s geen lachtertje. Genderdysforie is een overweldigend gevoel van incongruentie… over je eigen genderidentiteit en genderexpressie. Ik kan je vertellen dat je jezelf gelukkig mag prijzen als je niet weet wat dat betekent 😌.

Wie ben ik, dus? Goh, ik weet het eigenlijk nog altijd niet. En met mij zijn er zo nog duizenden anderen. Papa’s en mama’s, tienermeisjes en -jongens, oma’s en opa’s, jongvolwassen mannen en vrouwen alsook mensen die zich zelfs niet eens identificeren met de typische tweeledigheid die in onze maatschappij bestaat als het op geslacht aankomt.

Ik mag mijzelf daar ook toe rekenen, da’s mij al duidelijk geworden. Momenteel voel ik mij zowel man als vrouw, noch man, noch vrouw, en dat alles tegelijk. Genderfluïde heet dat dan, blijkbaar… Wel, dat ben ik ook. Vandaag. 

Het heeft wat tijd gevergd om dat voor mezelf klaar te hebben. En er zal nog heel wat water naar de zee vloeien terwijl nóg veel meer zaken duidelijk gaan worden.

Ik ben verkenner. Op zoek naar mezelf. En ik deel graag hoe ik dat beleef, zodat je ook een beetje kan meereizen op deze wonderlijke tocht… 🤗

Steff — Hij/Zij/Hem/Haar/Hun (da’s allemaal goed) 👌🏻

Ik verwelkom graag reacties op mijn blog. Er zijn wel een aantal spelregels die we op voorhand afspreken.

1. Geen haatdragende taal

Ik lees graag je reacties als die respectvol, open en constructief zijn. Ik hanteer een nultolerantie voor onrespectvol, denegrerend en haatdragend taalgebruik. Niemand heeft daar wat aan. Dus niet toegestaan.

2. Geen foto’s en video’s

Dit is een blog over mijn ervaringen als transgender persoon. Ikzelf en de andere lezers zien  graag leuke reacties. Ik kan echter niet elke foto of video bekijken en/of filteren. Dus laten we die hier gewoon achterwege.

3. Geen zelfpromotie, advertenties of spam

Deze blog is er voor mensen die met transgender thema’s te maken krijgen. Deze blog dient niet voor zelf-promotie, reclame of spam.

4. Respecteer elkaar en de LGBTQI+ gemeenschap

Hier zijn enkele handvaten om respectvol om te gaan met transgender personen:

• Nodig transgender personen niet zomaar uit om te daten of anderszins met ze af te spreken.
• Genderdysforie en jezelf vragen stellen over je eigen gender, genderidentiteit en genderexpressie zijn geen psychische aandoeningen. Datzelfde geldt trouwens ook voor alles wat met seksualiteit te maken heeft.
• We maken geen ruzie met transgender personen over hun gender, genderidentiteit en/of genderexpressie.
• We maken ook geen ruzie met transgender personen over hun kwetsbaarheden, inclusief alles wat met het openbaar leven, werk, sport, wetten enz. te maken heeft.

Bedenk gewoon wat jij leuk en nuttig zou vinden om te lezen over jou als waardevolle mens.

5. We creëren samen een veilige ruimte

Deze blog wordt beschouwd als een veilige ruimte, en met dat in gedachten wil ik dat de inhoud hier positiviteit en behulpzaamheid bevordert.

6. Ondersteun en sponsor elkaar

Houd er rekening mee dat er mensen zijn die op zoek zijn naar wat gender, genderidentiteit en genderexpressie precies voor hen betekenen. Wees aandachtig en ondersteunend bij hulpvragen.